naar de fotogalerij

hier kun je onze reiseroute volgen

Manapouri

Nadat we in Invercargill onze website verstuurd hebben, gaan we weer op weg. We zijn niet treurig om deze stad te verlaten. Ze hebben hier wel alles wat je nodig hebt, maar het is eigenlijk een trieste stad. Alles een beetje verwaarloosd, de kerstversiering hangt eind januari nog over de straten, veel winkels staan leeg en te koop aangeboden. Het past bij deze stad ook, dat er in een rijk gesorteerde Countdown supermarkt geen appels te koop zijn.

Geeft niet, de Westkust wacht op ons en voor we daar zijn, zijn er nog heel veel mooie en interessante plekken te ontdekken.  Bijvoorbeeld de goudzoekers in de Gemstone Bay die iedere dag bij eb met hun quads langs het strand rijden, waar zij vermoeden goud in het zwarte zand te vinden. Dan snel het goudhoudende zand op een aanhanger gooien om het dan later te wassen en de goudvlokken eruit te zeven. Tot een ounce goud per dag vertellen ze ons, dat ze uit het zand zeven - geloof jij het?

Of dan 's avonds, camping tussen Oldtimers en ons huisje met Zwitserse wapenschilden boven de ingang, nee hoor geen fata morgana, in ons "chalet" hangt er een foto van het Matterhorn. Nee, de camping eigenaren zijn niet Zwitsers, ze wilden alleen midden in het hart van de Zuidelijke Alpen - zoals het gebied hier ook word genoemd - gewoon een tegenpool van onze Alpen maken, heel bizar en verrassend.

Queenstown

Over Kingston, waar we een ijskoude, tochtige nacht in een "hexenhuisje" verbrengen, - s’morgens waren jet nog geen 9°-, zijn we doorgereden naar Queenstown. Queenstown is het centrum voor avontuurlijk toerisme. skiën, jetskiën, bungeejumpen, mountainbiken en wandelen zijn de belangrijkste activiteiten die je kunt doen vanuit de stad. We hebben zelden zoveel Jeeps, Land Rover's en natuurlijk ook Toyota's gezien als in deze stad - hier hoopt iedereen het grote avontuur te vinden. Ons blijft vanwege een Nationale Feestdag (lang weekend) en omdat alles overal bezet is niet de tijd om het allemaal zelf te proberen. We rijden daarom de volgende ochtend naar Mount Cook. Het heeft bovendien vannacht gesneeuwd, de bergen rondom zijn allemaal wit versuikerd!

Twizel

De springplank naar Mount Cook, we boeken twee nachten in de Aroaki Lodge, het is nog steeds te koud in de nacht om te kamperen. We treffen een prachtige zonnige dag voor de excursie naar Mount Cook. Bij de Tasman Glacier gebruiken we weer de 4x4 en rijden langs de stuwwal naar het einde van het gletsjermeer, respectievelijk het begin van de gletsjer. Daar klimmen we de stuwwal omhoog en hebben een geweldig uitzicht over de helaas met grind en keien bedekte gletsjer. Met genot eten we onze mee gebrachte lunch uit de rugzak en hebben een prachtig panoramisch uitzicht op de omliggende bergen.

Lake Hawea

We zijn nu in het land van de Merino schapen waar onze warme, dure “Icebreaker” shirts vandaan komen. Ik wil zo graag een ram met van die ronde gebogen hoorns voor de lens krijgen - helaas hebben ik geen geluk, zelfs de dame in de Merino winkel weet niet waar we die dieren kunnen vinden. Merino schapen worden tegenwoordig gefokt zonder hoorns - net als bij ons de koeien.

We overnachten in Lake Hawea, en slapen vannacht weer in de camper omdat het mooi warm weer is. Wel begint het dan in de middag erg te stormen en de diepblauwe zee is heel onrustig. Snel even een paar foto's maken, morgen zou het gaan regenen. Het komt dan in de nacht en hoe, maar alles blijft droog. Inpakken moeten we echter in de stromende regen en de regen blijft ons ook op onze reis door de bergen naar de westkust trouw. Het voordeel van dit weer zijn de vele bergstromen en watervallen die we onderweg tegenkomen, het water stroomt uit elke rotsspleet en loopt over rotsen en stenen. Als we aankomen in “Haast” (zo heet dat plaatsje) komt ook langzaam de zon weer door. We rijden een stukje verder langs de kust naar Jackson Bay, dit is de laatste en meest zuidelijke nederzetting aan de westkust waar de weg eindigt en het onbebouwde deel van de westkust begint.

Fox Glacier

We verblijven in de omgeving van het dorp met dezelfde naam. We zijn bijna op zeeniveau, en toch is het met de auto slechts een paar minuten lopen naar de gletsjer - nou ja, als je hem van dichtbij wilt zien. Je moet 45 minuten omhoog klimmen, over stenen lopen en als je er naast stapt koude, natte voeten riskeren. Maar waar in de wereld vind je gletsjers op 300 meter hoogte en kort daarvoor nog palmbomen en gigantische varens in het regenwoud? Zoals overal trekt ook hier de gletsjer zich steeds verder terug en in ca. tien jaar moet je waarschijnlijk de dubbele afstand lopen naar de gletsjer! De Franz Josef Glacier in de buurt bekijken we dan alleen maar van een afstand - zelfs zo een heel imposant om te zien te midden van de met sneeuw bedekte bergen.

Hokitika

Vanuit Hokitika, het centrum van de jade of greenstone verwerking, maken we een uitstapje naar de hangbrug in de "Blauwe Kloof". Maar zooo blauw - de naam van de blauwe kloof is echt gerechtvaardigd, we hebben de laatste tijd veel blauwe gletsjermeren gezien maar zo blauw? Foto's

De stad zelf is niet groot, het midden van de stad is versierd met een klokkentoren en in de omliggende straten is elke tweede winkel een juwelier of een workshop waar in de greenstone geslepen wordt en waar er sieraden en amuletten van worden gemaakt. Je kunt de kunstenaars bij hun werk over de schouders kijken als uit een "normale" groenige steen - die ook kan worden gevonden op het strand of in de nabijgelegen rivieren zelfs, kleine kunstwerken ontstaan. Ik heb ook al een hele verzameling van deze stenen, maar of uit deze stenen ooit een kunstwerk word?

Ook op het strand van Hokitika kunnen we kunstwerken van een speciaal “Art” bewonderen. De sculpturen van de jaarlijkse Driftwood Festivals (drijfhout) zijn nog steeds voor een korte tijd te bewonderen, binnenkort worden ze waarschijnlijk door wind en golven weer tot gewoon drijfhout vervallen of ze zijn te bewonderen of te koop in een kunstgalerij.

Punakaiti

Op onze reis langs de westkust komen we onderweg een jong paar uit België op de fiets tegen. In de achteruitkijkspiegel zagen we ze zwaaien en dachten eerst dat het Zwitsers waren en zijn toen aan de kant van de weg gestopt. Wij hadden hun niet herkent maar hun ons wel (ja natuurlijk onze auto). We hadden die 2 al eens op de camping in Invercargill getroffen. en dat ligt wel al een paar honderd kilometer en vooral een paar hoogtemeter achter ons. Wij zijn steeds weer verbaasd en vol ontzag/bewondering over deze aard van reizen - vooral als het steeds giet van de regen.. Petje af hoor ... geweldig, waanzinnige prestatie!

We zoeken een overnachting in Punakaiti en weer hebben we geluk en krijgen de laatste kamer in de Backpacker Hostel, we kunnen ook weer "schwizerdütsch” praten, het wordt nl. gerund. door een Zwitserse emigrant uit Liestal.

De belangrijkste attractie in dit gebied zijn de Pancake Rocks, met indrukwekkende Blowholes. De rotsformaties zien er echt uit als op elkaar gestapelde pannenkoeken en uit de geperforeerde rotsen persen de golven bij vloed enorme hoge waterfonteinen.

Kaiteriteri

Hier blijven we voor een paar dagen, het mooie gele zand strand en de zon laat ons ons zwemgoed aantrekken (ja,ja Hans ook zwembroek aan!). Rond de middag huren we een kajak voor drie uur en peddelen naar Apple Split Rock, een perfect ronde rots in het water ziet er echt als een door de midden gespleten appel. Dat van het paddelen onze armen er niet afvallen, gaan we af en toe even aan een van de gouden, eenzame zandstranden. We genieten de tijd op het kristalheldere water en komen met het begin van de eb net over de rotsen van het kleine eiland voor de kust die het een uur later dan tot een schiereiland maakt. Dan hadden we het oever met drogen voeten kunnen bereiken (met de kayak op onze schouders!?

Maar de baai in Kaiteriteri heeft nog een "attractie", een lagune wordt bij vloed met water gevuld en vervolgens met eb weer geleegd - de doorstroming tussen de zee en de lagune word dan tot sterk stromend, ja zelfs wild water, je kan daar in het water springen en je dan naar het open meer laten drijven. Heerlijk.

Collingwood

Wij willen een beetje verder in het noordwesten van het eiland naar Farewell Spitt, dat is de top van het Zuidereiland, een 30 km lange strook van zand en enorm wad bij eb. Voor veel vogels een levensmiddel reservoir op hun lange migratie vluchten - maar ook een dodelijke val voor reguliere gestrande walvissen. Tientallen walvissen gered in Nieuw-Zeeland | RTL Nieuws. We zien vanwege het regenachtige weer niet te veel van het zeker prachtige landschap en keren terug naar ons kamp in Collingwood.