• de
  • nl

actuel Iggi & Hans - Reisreportages - 2014 Nieuw-Zeeland - Zuidereiland - Tauranga- Invercargill

Seite drucken

Zondag 4 januari, 2015

 

naar de fotogalerij

hier kun je onze reiseroute volgen

 

Tauranga-Taupo

Daar gaan we weer .... we verlaten Tauranga met de wetenschap dat we tegen de Pasen weer terug zullen zijn, dan begint nl. de reis terug naar huis voor de Toyota. Maar we hebben nog minstens drie maanden voor ons, die we willen doorbrengen op het Zuidereiland. Eindelijk is het hier ook zomer geworden, de laatste paar dagen hadden we mooi, ja echt warm strandweer. We nemen (slechts tijdelijk) afscheid van Anneke en Paulien. De rit naar het zuiden doen we een keer meer over “Taupo” en we hopen op helder weer, zodat we eindelijk de met sneeuw bedekte spits van de Mount Ruapehu in Tongariro National Park een keer in het zonnetje kunnen zien. We kamperen gratis op een toplocatie direct aan het meer, maar helaas de spits hangt weer in de wolken – we hopen de volgende ochtend een beter zicht te hebben.

heerlijk strandweer
voorlopig afscheid
Taupo Promenade
mooi he?

Maandag 5 januari, 2015

Wanganui

Wij hebben geluk, toen we wegreden brak de zon door de wolken en we hebben een prachtig zicht op de met sneeuw bedekte bergen, met onze foto’s kunnen we geen reclamefolder voor Taupo maken, maar wel een mooie voor onze Webpage. In de middag bereiken we de westkust en vinden we een mooie camping, hier bloeien nu ook de Nieuw-Zeelandse kerstbomen “Pohutukawa trees” in volle glorie – nee geen dennenbomen, ze zijn zo genoemd omdat ze altijd bloeien rondom de kersttijd.

eindelijk sneeuw ...
de prachtige "Pohutukawa"

Dinsdag 6 januari, 2015

Wellington

De volgende dag rijden we verder richting zuiden naar Wellington vanwaar we de veerboot naar het Zuidereiland nemen. Onderweg zien we Nederlandse vlaggen aan de kant van de weg en een oranje geschilderde winkel, hele lekkere dingen zoals kaas, drop, advocaat toffees enz. hebben ze daar. In feite alles wat ons hartje begeert en de Nederlandse verkoopster wijst ons ook nog de weg naar de molen in het dorp, die ziet eruit alsof hij uit Nederland werd geïmporteerd.

We kamperen een beetje buiten Wellington, waar we een ontmoeting met Christoph, een collega van Hans z’n vorige werk hebben. De goede man kwam om kwart voor 8 s ’morgens al op de koffie. De twee dagen in Wellington zijn snel voorbij, we vullen de voorraad voor onze Nespresso-apparaat nog even op want op het Zuidereiland is er nog maar een Nespresso winkel.

Hollandse winkel!!!
Hollandse molen?
Christoph
neuw en...
oud staddeel

Donderdag 8 januari, 2015

Havelock

Vandaag gaan we met de ferry naar Picton op het Zuidereiland. We hebben geluk met het weer, de drie uur durende overtocht verloopt rustig en we dommelen een beetje in de hete zon. Helaas komen aan het einde van de overvaart steeds meer donkere wolken op die ons de vaart langs “Queen Charlotte Sound” een beetje bederven. Daarna met de auto nog een paar kilometertjes rijden, veel bochten met een prachtig uitzicht, vooral als het mooi weer is, maar dit is jammer genoeg nu niet het geval – jammmmmer! Vandaar het gezegde van de dag "schön isch es scho, wänn‘s schön isch“ - es isch aber nöd schön!

In de avond ontmoeten we in Havelock Esthi, Hans z’n zus, ze maakt met haar vriendin Inga vijf weken vakantie in Nieuw-Zeeland. We gaan heerlijk eten met elkaar. We hebben elkaar veel te vertellen en gaan heel laat naar bed. We hebben voor de eerste keer een overnachting gast in onze auto, Inga slaapt op het logeerbed. Het wordt koud vannacht - we hebben namelijk de stroom uitgeschakeld, zodat het geluid van de ventilator onze gast niet wekt - helaas functioneert dan onze elektrische deken ook niet natuurlijk! Stom en berekoud.

onze boot naar het zuidereiland

Vrijdag 9 januari, 2015

Cable Bay

De volgende ochtend trekken we samen verder naar Cable Bay. Hier vinden we een grote camping op slechts 100m van het strand vandaan. De naam Cable Bay komt omdat hier de datakabel naar de zee leidt, die het Noordereiland met het Zuidereiland verbindt. We genieten van het mooie weer, Esthi en ik nemen een duik in het kristalheldere water, terwijl Hans geniet van het prachtige uitzicht – WATJE!

Later die avond, kookt Esthi lekker voor ons en daarna genieten van een prachtige zonsondergang. Morgen scheiden onze wegen zich weer, wij willen omhoog in het Abel Tasman National Park, Esthi en Inga waren er al en hun trekken nu in de andere richting.

Esthi & Hans
Bush duif
Esthi & Iggi, te koud voor Hans

Zaterdag 10 januari, 2015

Marahau

We rijden toch nog samen naar Nelson, 20 minuten later zijn we er al. Een prachtig stadje en vandaag is marktdag. We slenteren met z’n allen over de markt met z’n vele kraampjes, een mix van boerenmarkt en souvenirstalletjes. We kopen vers gebakken brood, hele grote kersen, een croissantje en koffie hoort er ook bij. Maar dan komt ook weer het gevreesde afscheid, we haten het allebei, het is altijd ook weer een beetje treurig. Maar na een paar tranen genieten we van de prachtige rit langs de zee en dat brengt ons naar onze volgende bestemming in de buurt van het Abel Tasman National Park. Een prachtig gebied, vele boomgaarden langs de weg. Overal is er vers fruit en groenten te koop rechtstreeks van de boeren. We verblijven op een voormalige boerderij, vandaar de naam "Old Macdonalds Farm" camping.

Zondag, 11 januari, 2015

Pohara

We bereiken Takaka, een "hippie dorp" op weg naar onze volgende bestemming aan de Golden Bay. Er is zelfs een bakkerij met een Zwitserse bakker – daar kopen we brood met een lekkere korst (nou ja korst), kaaskoekjes en andere lekkere dingen. Op de camping in Pohara boeken we voor de volgende dag de bus die ons naar het startpunt van onze wandeling aan het noordelijke uiteinde van het Abel Tasman National Park brengt.

Maandag, 12 januari, 2015

Vandaag de wandeling die ons al zovele reizigers warm aanbevolen hebben. We lopen een deel van de Abel Tasman “Costal Tracks“ We parkeren onze auto aan het eind van de wandeling en nemen de bus naar de start van “Totaranui” aan de andere kant van het schiereiland dat we willen omwandelen. De bustocht zal het makkelijkste stuk van onze wandeling worden, niet de mooiste omdat we over een stoffige zandweg rijden. We starten op een van de gouden zandstranden die de westkust van het park zo bekend maken. Het azuurblauwe water is glashelder, goed dat we zwempak/broek hebben ingepakt. Nog even de schoenveters binden en dan gaan we op stap bij het mooiste weer van de wereld. Het zal heel warm worden vandaag. We lopen op een weg die meestal in de aangename schaduw van de bomen en gigantische varens loopt, maar het gaat ook meteen stijl omhoog van waaruit je een prachtig uitzicht over het verlaten strand hebt ... eerste twijfels sluipen door onze hersens, of dat echt wel een goed idee is ongetraind een 5 uur durende wandeling maken? Maar dan gaat het al weer de berg af ... en opnieuw de volgende berg weer omhoog ... en ga zo maar door. Tussendoor steeds weer uitzicht op een fantastisch landschap, azuurblauwe zee, glashelder water, goudgele stranden, alles zo wild, zoveel verschillende groentinten en gigantische varens,. hopelijk zijn de foto's zo mooi zoals wij het allemaal zien.

spreekt voor zich ...

Na een uur lopen dan de eerste mars stop aan een van mooiste stranden die we tot nu toe in Nieuw-Zeeland gezien hebben. Het water perfect om te zwemmen, maar kijk uit, ook heel veel kwallen zwemmen in het water. Met de kleine bluebottles die aan het strand liggen wil ook niemand nauw contact hebben. Ik heb jaren geleden al eens kennis gemaakt met een bluebottle in Zuid Afrika en dat doet echt heel zeer. Ik laat me de afkoeling toch niet nemen en duik in het heldere water terwijl Hans uit kijkt naar de grote kwallen en me waarschuwt als er een te dichtbij komt.. Alles gaat goed en we lopen na een kleine meegebrachte snack en dus ‘n lichtere rugzak verder.

We lopen in hetzelfde tempo verder, De berg op en de berg weer naar beneden (ik steeds minder monter als vlakke land Tiroler) maar ook altijd met een geweldig uitzicht op de wilde, ongerepte kustlijn.

Lang verhaal kort, we zijn erin geslaagd na 5 uur klimmen en klauteren – ja we zijn een beetje gaar maar ook trots en we hebben veel mooie foto's in ons hoofd die we niet snel zullen vergeten.

Donderdag, 15 januari, 2015

Murchison

Na drie nachten en een rustdag van de inspannende wandeling, verlaten we de mooie plaats aan het strand van Golden Bay. Over de Takaka Hill met zijn 800 meter boven de zeespiegel verlaten we na vele bochten de kust en zijn weer op weg naar de bergen. De vallei herinnert ons nu sterk aan Ticino (Italiaanse gedeelte van Zwitserland), een wilde ongetemde rivier, af en toe een boerderij met schapen of koeien - dan weer een reserve met herten die worden gehouden als koeien of schapen en links en rechts steile, beboste heuvels. Bijna onmerkbaar klimt de weg weer op 400m, prachtig mooi en eenzaam. Alle 50 km een verzameling van een paar huizen met een kleine winkel en natuurlijk een pub – Alles natuur puur!

We landen op een rustieke camping direct aan de rivier. Stroom voor de koffiemachine krijgen we van een Nederlands echtpaar die een geïmproviseerd podium met stroomaansluiting voor zich in beslag genomen hebben. Helaas zijn er ook veel “Sandflys”, zeer kleine vliegjes, maar prikken door alles heen vooral bij mij, Hans laten ze met rust. De steken jeuken zelfs na een paar dagen nog maar we waren gewaarschuwd. Iedereen die al eens op het Zuidereiland was vertellen hoe ze lek geprikt waren. Smeren met alles wat je hebt helpt een beetje? Lieve zus en Pien, die armbandjes staan me leuk maar helpen jammer genoeg niet!

onze wandelscchoenen hebben we nog
Kunst op WC muur
Campen aan de rivier

Vrijdag, 16 januari, 2015

Hanmer Springs, Kaikoura

Over Hanmer Springs, een klein, leuk alpendorp dat eruit ziet als “Unteriberg” in de zomer (een klein skiplaatsje bij ons in de buurt) rijden we aan de oostkust naar Kaikoura. Onderweg bezoeken we de ouders van Shirley, een vrouwtje die ik in een Rode Kruis winkel in Cambridge heb leren kennen. Shirley vroeg, als jullie in de buurt van Waiau zijn, gaan jullie dan even mijn ouders bezoeken die het zo leuk vinden mensen op bezoek te krijgen uit een ander land. Doen we toch graag - het is altijd interessant om met "inheemse" mensen te praten en te horen hoe ze leven, vooral als het gaat om wat oudere mensen. In dit geval, leren we van Evan, de vader van Shirley inderdaad veel interessants over de in Nieuw-Zeeland het meest voorkomende wezen - het schaap. Evan was namelijk bijna zijn hele leven schapen scheerder. Een goede schaapscheerder scheert ca. 240 schapen per dag vertelde hij ons en verdiende daarmee heel goed geld - als hij dan in de avond niet in de kroeg alles meteen verzuipt, wat dikwijls het geval is! Ja, schapen zijn er hier echt een dertien in een dozijn - 30 jaar geleden waren er ongeveer 90 miljoen, als gevolg van dalende wol prijzen en andere redenen, zijn het nu "slechts" 30 miljoen. Voornamelijk op het Zuidereiland zie je dikwijls schapen zo ver als het oog reikt. 

Evan & Elsie
Hanmer Springs
Kaikoura
 
 

Zondag, 18 januari, 2015

Christchurch

Zelfs in de buitenwijken zien we de gevolgen van de aardbeving van 2010/11. Aan de ene kant enorme puin en aan de andere kant nieuwe snelwegen en veel nieuwe wijken met nieuwe eengezinswoningen voor de bewoners van de stad die in de aardbeving getroffen districten woonde. We zoeken en vinden een camping in de buurt van de stad. Met de bus zijn we in 10 minuten in het midden van het centrum maar ook midden in het nog steeds verwoeste Christchurch. We ontmoeten Hans z’n  zus Esthi weer. Esthi en Inga haar reisgenoot, gaan nu ieder hun eigen weg. Esthi reist de resterende 10 dagen die haar nog verblijven alleen door Nieuw-Zeeland.

Net als veel andere toeristen willen we de volgende dag Christchurch en het verwoeste staddeel bekijken. Zelfs na meer dan drie jaar kun je de schade nog heel goed zien. Veel straten zijn geblokkeerd, de huis ingangen gebarricadeerd zodat niemand naar binnen kan. Van enkele oude, historische huizen, zie je alleen de ondersteunde buitenmuren, die zeker in de toekomst gebruikt worden om het geheel weer op te bouwen. Daarnaast zie je ook veel bouwkuilen en aan de vele bouwkranen kun je vanuit de verte al zien dat de stad weer in de hoogte groeit. De reconstructie duurt zeker nog zo’n 20 jaar en daarna, dat is nu al te zien, wordt het een mix van oud en nieuw - in ieder geval wordt het een prachtige stad.
Wat me wel heel erg verbaast, dat er zoveel en zo hoog met glas wordt gebouwd, doodeng!

ellende en 'n ...
grote puinhoop
er word hard gewerkt
nieuw en modern

Dinsdag, 20 januari, 2015

Akaroa

Nadat een hoop mensen van het schiereiland voor Christchurch zwermen, besluiten we met z’n drieën daar heen te gaan. Helaas, de eerste rij, op een hoger gelegen camping met het beste uitzicht van Akaroa en de baai is al geboekt maar ook vanaf de tweede rij hebben we nog steeds een geweldig uitzicht. We gaan een kijkje nemen in Akaroa  en lopen de steile weg naar het dorp naar beneden (strakjes na het eten ook weer omhoog natuurlijk). De grondleggers van deze nederzetting waren Fransen, dat kun je nog steeds zien aan de Franse straatnamen.

Goed zijn we naar Akaroa gegaan bij mooi weer, de volgende dag heeft het alleen maar aan een stuk geregend. Esthi kreeg van onze camping buurman mooie Paua schelpen en onze Nederlandse buren kwamen hun overblijfselen brengen omdat ze morgen terug naar Nederland vliegen en het niet kunnen meenemen.

Banks Peninsula
Akaroa ...

Donderdag, 22 januari, 2015

Christchurch

Bij perfect weer verlaten we de Banks Peninsula, en gaan weer terug naar Christchurch waar we Esthi naar haar motel brengen en voor de tweede keer afscheid van haar nemen. Wij gaan verder naar het zuiden, richting Ashburton. Het land is vlak, vlak, plat... heeeeeel ver weg zien we de Alpen (ja zo heet dat hier ook) met gedeeltelijk sneeuw bedekte bergtoppen. Het gebied wordt voornamelijk gebruikt voor agrarische doeleinden, dus weer veel koeien en tussendoor een paar schapen.

Zondag, 25 januari, 2015

Waitaki River, Oamaru, Hampden

Oamaru, een oude havenstad uit de Victoriaanse tijd, op weg naar onze volgende bestemming, rijden we door Oamaru. In de gids worden de lokale pinguïns vermeld die hier broeden en leven maar veel beter beviel ons -de een beetje vervallen- industriële gebouwen uit lang verleden tijden. Vroeger een welvarende stad met een bloeiende industrie, vandaag de dag bijna een museum dorp. Het waren voornamelijk schapen en runderen die werden geëxporteerd, oorspronkelijk met zeilschepen op ijsblokken gekoeld, later met koelschepen. De slachterij bestaat nog steeds buiten de stad, 1.200 mensen werken daar maar er word niet meer uit deze haven geëxporteerd, maar vanuit Duniden. De haven die deze stad zo rijk gemaakt heeft, was tegelijkertijd ook voor de ondergang van de industrie verantwoordelijk, hij is langzaam dichtgeslibd. Goed dat de gemeente geen geld had, er waren nl. al plannen om de oude gebouwen te slopen - nu zijn ze gelukkig van gedachte veranderd en word het geheel omgezet in een Art museum met klein handwerk er is ook een leuke oude Hollandse bakkerij ... de toeristen zijn dankbaar. Hier hebben we Mieke getroffen, een emigreerde uit Nederland, zij vertelde ons dat alles. Een echt fantastisch inzicht uit vroegere tijden.

Oamaru "Museum" ...

We landen op een camping met een Zwitserse vlag - goh wat leuk. De kleine, maar mooie camping wordt gerund door Alex en Melanie en we krijgen meteen de beste tips om de Moereaki Boulders, kogelronde-tonnen zware stenen die op het strand liggen te bewonderen. In de middag gaan we dan op weg, heerlijke, lange strandwandeling was het naar de boulders. Het was eb en de grote ballen waren goed met droge voeten te bereiken. Niemand kan echt uitleggen hoe de kogelronde form is ontstaan, het is niet gewoon een ronde gepolijste steen. Binnen in de steen lopen krachtige kristallijne aderen en lagen, je kunt het goed zien bij de uiteengevallen stenen. In ieder geval ziet het er zeer interessant uit. De volgende dag gaan we het nog eens bij vloed bekijken – haast nog mooier als de natte stenen schitteren in de zon.

Moereaki Boulders ...

Dinsdag, 27 januari, 2015

Invercargill

Over Balclutha en door de Catlins bereiken we het meest zuidelijke punt van onze hele reis - Invercargill. Opnieuw zeggen we, wat een fantastisch landschap, een heuvel naar de andere, mooi rond en bedekt met gras en de witte vlekken die we overal zien zijn schapen, schapen, schapen, schapen, duizenden schapen ... en de meeste hebben een afspraak bij de kapper, dus de schapenscheerder!!

wachten op...
de schapenscheerder!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Flag Counter