We rijden, met omwegen naar de kust, op de Princess Highway. Highway is een beetje overdreven, een weg die gaat van Sydney naar Melbourne, maar niet te vergelijken met onze snelwegen. We zijn op zoek naar iets dicht bij een stad met een doktor. Ik moet m’n gips laten controleren. We besluiten ons een beetje luxe te gunnen, het koude en natte weer hebben we even helemaal gehad. We huren een huisje met airconditioning, die ook kan verwarmen en een bed met een elektrische deken, heerlijk.....
De volgende dag schijnt de zon, we maken een uitstapje naar de NinetyMileBeach - 150 km alleen maar zand en golven, het scheint het langste strand van de wereld te zijn.

Een andere reis van onze "basis" in Yarram , leidt ons de volgende dag naar de bakker - ontbijt bij de bakker, nou ja, een echte bakker hebben we tot nog toe niet gevonden in Australië, er is gewoon toast in alle variaties, maar geen echt stevig brood met korst en zo .

Toen we het restaurant verlieten werden we aangesproken door een paar (dat gebeurt bijna elke keer als we ergens uit de auto stappen). Na de gebruikelijke vragen, waar we vandaan komen, voor hoelang we willen reizen, waar we overal heen willen en ga zo maar door, ze nodigen ons uit voor een afternoon tea – we nemen graag aan. Maar we zijn eigenlijk op weg naar de nabijgelegen Nationaal Park met een van de weinige regenwouden in deze niet - tropische omgeving .Dit nationaalpark is een overblijfsel vanaf het moment toen Australië nog was aangesloten op de Noordpool . De rit in de heuvelachtige omgeving is prachtig, grote ceder en eucalyptus bomen, tussen grote varensbomen langs de weg. Tussendoor zien we een paar bod kangoeroes, maar die zijn altijd sneller dan dat wij de camera bij de hand hebben en verdwijnen dan weer tussen de struiken. Eenmaal in het park, maken we een korte wandeling, ik met m’n  Moon Boot die ik ondertussen tegen m’n krukken kon ruilen, nog steeds een beetje handikapiert . We lopen over een hangbrug met een prachtig mooi, groot uitzicht op de reusachtige varens . We kunnen niet lang blijven, we hebben vanmiddag een afspraak in het ziekenhuis om weer een foto van m’n voet te maken.

We hebben nog een afspraak - de middag bij Ian en Margaret . De twee zijn veel en ver gereisd, er is genoeg om over te praten . Ian heeft een oude Dodge uit het jaar 1924 , prachtig gerestaureerd - ik maakt gebruik van de mogelijkheid om een kleine tour.met Ian te maken.
We spreken met Ian over ons kleine probleem, Hans moet voor een paar dagen terug naar Zwitserland, ik ga dan m’n zus Anneke in Nieuw-Zeeland bezoeken – we zoeken daarom een veilige plek voor de Trans - Geo! Geen probleem, zegt Ian , we kunnen de Toyota op het terrein van zijn fabriek neerzetten, daar is hij veilig. Natuurlijk zijn we allebei erg opgelucht een oplossing te hebben gevonden. We maken een afspraak voor de tijd dat we in Melbourne zijn.

Het is een zeer grote camping met alles erop en eraan, de plaats is momenteel niet voor de helft bezet, maar dat zal zeker veranderen over Kerstmis, alle 450 plaatsen zijn dan allemaal vol. In Julie wordt er door een loterij plaatsen verhuurd – en dat teld voor heel Australië zo, niet dat alles verloot wordt, maar tijdens de schoolvakanties zijn de meesten plaatsen al volgeboekt - we zullen het wel zien als we in Tasmanië zijn.

Na vier dagen trekken we door naar “Inverloch”, helaas volgde ons het slechte weer ook hier heen, we hebben nog steeds s’nachts de verwarming aan. Op de camping ontmoeten we twee Nederlanders, "Henk en Trijntje". In onze ogen een zeer "crazy" paar. Ze zijn met de fiets en een tentje onderweg, ieder 20kg bagage, meer dan tweeduizend kilometer hebben ze al gefiets in tijd van ca. een maand (dat hebben wij nog niet eens in 2 maanden met de auto gedaan) en dan met dit weer - petje af hoor!
We vertellen over onze laatste stop in Wilsons Promontory Nationaal Park - ze besluiten om er naar toe te fietsen, och het zijn maar "slechts" 130 km!

We naderen nu Melbourne, we zoeken de dichtstbijzijnde plek om te verblijven zodat we met het openbaar vervoer naar de stad kunnen, de Trans - Geo is een beetje te onhondig en parkeerplaatsen zijn schaars net als in elke grote stad. We landen op een camping in Dandenong, bushalte voor de deur. We dachten eerst dat er een varkensmesterij een stukje achter de camping was, het stonk nl behoorlijk. Naderhand kwam Hans met het bericht dat het koeien waren een dag later werd het dan ineens een kippenfarm. Stinken deed het nog steeds hetzelfde, varken, koe of kip..... Vanaf hier rijden we naar de mooie Beach Side van Melbourne. Het weer is nog steeds niet om over naar huis te schrijven maar toen we bij het strand in Mornington aankwamen, kwam het echt met bakken naar beneden. Aan uitstappen is niet te denken, we rijden verder over het schiereiland door prachtig gelegen wijngaarden - op zoek naar een Koala Sanctuary, waar gewonde dieren weer gezond moeten worden verpleegd. We komen per ongeluk uit op een “militaire marinebasis”. Wij dachten dat onze auto te hoog was en dat ze ons daarom stopten. Maar het was militair gebied en was voor privé strikt verboden. Natuurlijk laten ze ons niet verder rijden, maar alle hebben veel plezier en brengen ons weer op het juiste spoor - de koala's hebben we nog steeds niet gevonden.
We maken de volgende dag een andere reis naar het achterland van Melbourne en in de avond treffen we Ian en Margaret die we ontmoet hebben op straat in Yarram. We verheugen ons op een lekker etentje met z’n viertjes... – We zijn voor de 1^ste keer in Melbourne..!