naar de fotogalerij
hier kun je onze reiseroute volgen
Kennet River
“On the Road Again“, we verlaten Melbourne richting Great Ocean Road , we zien we al snel de eerste wegwijzer die alle toeristen nemen. De weg volgt echt helemaal langs de kust. We willen naar Kennet River, daar zouden veel koalas zijn! De route langs de Ocean is grandioos, na elke bocht zou je willen stoppen en foto's nemen - een paar kun je vinden in de galereij.
200 km zijn eigenlijk een korte afstand voor Australische begrippen, maar de vele bochten zijn vermoeiend. We zijn blij als we de Camping bereiken, er is genoeg plaats nu het vakantieseizoen voorbij is. Na het opzetten van de Toyota gaan we naar het strand, Ik ben alleen de zee ingegaan, Hans is een watje en heeft het graag een beetje warmer en ging daarom een stukje lopen langs het strand, ook leuk .
Als we terug komen komt meteen onze buurman en vertelt ons dat de koala’s een beetje verderop te vinden zijn. Snel onze camera’s gehaald en ja hoor onze eerste koala's – schattig, schetig, kon niet genoeg krijgen van de beertjes, -wat ze eigenlijk niet zo zijn, het zijn buideldieren net zoals de kangoeroes en wombats .
on the Road again |
we rijden haast in de oceaan |
Koalas ... jeui, so schetig! |
Kennet River
Die motorrijders met wie we op de weg hierheen kort gesproken hadden, kwamen we ook weer tegen op de Camping. Ingo en Claudia (www.reisemotten.com) reizen met een BMW, ze hebben ook een Zurich kenteken, bijna gelijktijdig komt een anderere Zwitser met zijn Toyota, Andy reist alleen (www.australien-reisen24. com). Van hem kregen we een paar tips voor onze verdere reis, belangrijker nog, we weten nu een remedie tegen die vervelende vliegen - dat is echt een plaag in Australië, "we kunnen op de maan vliegen en voor alles en nog wat vinden ze wat uit maar tegen de vliegen hebben ze niets......
Aire River, Johanna Beach
Verder gaat de reis langs de Great Ocean Road, ontbeten in Apollo Beach. Aire River is ons doel na een korte etappe, mooie plek, een beetje verborgen en ons lijkt het een beetje lawaaierig omdat er een busje geparkeerd staat met ca. 20 jonge lui en hele harde muziek aan. We rijden daarom verder naar Johanna Beach, een gratis Camping in Otway Nationaalpark. We hebben de auto geparkeerd en zijn toen naar het strand gelopen, eerst alles gelezen wat we wel en wat we niet mochten. Gevaarlijke stroming, dus niet zwemmen en toen lazen we dat we moesten oppassen voor “Gevaarlijke Europese Wespen”, lachertje, of toch niet?
Toen we van het strand terugkwamen kwam daar plotseling de vrolijk beschilderde bus met die jonge lui aangereden. De deuren vliegen open, luide muziek en 21 jongens en meisjes kruipen uit de bus - de plaats is meteen niet meer zo idyllisch. Later komen we met een van de jongens, (hij heet Luuk en komt uit Nederland) in gesprek. Het is een groep jonge mensen uit verschillende landen, en ze betalen ieder $ 200 voor de reis van Melbourne naar Adelaide, om de drie dagen wordt er food ingekocht (ieder betaald dan $10) ze slapen in kleine tentjes of in de open lucht. Natuurlijk wordt er veel gedronken maar om middernacht wordt de muziek gestopt en de meeste wankelen naar hun tentje of slapen in de open lucht . De volgende dag - zegt Luuk- wordt dan alles opgeruimd. Wij hebben in ieder geval nergens last van gehad en reden weer weg voordat hun wakker werden de volgende dag, dus we kunnen het niet navertellen.
Waarschuwing voor 'Europese wespen"? |
Strand impressies |
Warnambool
Vandaag de touristentour die iedereen doet, de “Twaalf Apostel”, de “Arch”, “London Bridge”, “Matyr Bay” en hoe de bezienswaardigheden op dit deel van de Great Ocean Road alle heten... Steeds weer in en uit de auto, in de hitte en steeds worden we hartelijk begroet door talloze vliegen om ons heen. Maar het is een zeer indrukwekkende, prachtige kust, gelukkig is het vakantieseizoen van de Australiër afgelopen. Op dit moment zijn voornamelijk Aziaten aan het reizen, het nieuwe jaar (van het paard) is voor hun net begonnen en ze hebben daarom vakantie.
Na alle natuurlijke wonderen landen we in Warnambool - voor ons gewoon een plek om te verblijven, even uitpuffen.
The 12 Apostels |
The London Arch |
The Martyr Bay |
Mount Gambier
De Great Ocean Road is nu voorbij, we rijden niet meer langs de kust. We zijn nu op weg naar Mount Gambier met zijn Blue Lake. Het water lijkt echt onwerkelijk blauw, maar alleen in de warme zomer, voor de rest van het jaar is het net zo grijs-blauw als alle andere meren. Iedereen die daarover meer wil weten kan hier lezen waarom dit zo is.
http://de.wikipedia.org/wiki/Mount_Gambier_(Vulkan)
Blue Lake, blauwer ging het niet! |
Robe
En verder gaat het van Mount Gambier nach Robe. Wie wil, kan hier kilometers lang met de Auto op het strand rijden. Als je kinderen hebt natuurlijk praktisch, met je surfplank en je hele hebben en houen direkt op het strand te staan. Nee, wij doen dat niet, wij maken een strandwandeling. Hans gaat na een poosje weer terug, zit de laatste paar dagen niet zo lekker in z’n vel. Ik kreeg de gelegenheid om met iemand te surfen (surfen door de golven was de bedoeling). Ik bakte er helemaal niks van, heel erg vermoeiend en als ik door de golven heen was, had ik geen puf meer om op de plank te springen. Maar... de aanhouder wint en 1 keer is het me gelukt voor een paar seconden op de plank te blijven staan. Het is niet zo eenvoudig als het lijkt, apetrots ben ik....
De volgende dag, hebben we een relaxdag en een duik in de koude Oceaan genomen.. In de middag komen twee jonge jongens de camping oprijden en voordat ze uitstapte klonk het uit de auto,.. "Zuricher nummerbord, die zie je ook niet vaak in Australië :-)", natuurlijk ook Switzers.
Na een poosje met elkaar gesproken te hebben, vragen we of ze zin hebben vanavond met ons samen te eten, wij koken. Nou dat lieten ze zich geen 2 keer vragen. We zitten na het eten nog heel lang samen en ze hebben heel veel te vertellen. Patrick en Jonas maken een wereldreis en hebben al heel veel gezien en veel te vertellen. Ze zijn al een poosje onderweg en leven naar het motto “zolang we nog geld hebben reizen we verder”...Het was reuze gezellig. Ook wij konden wat ervaringen verder geven.
Wat we heel erg attent vonden, dat toen het al heel laat was, Patrick en Jonas persé de afwas wilde doen, en dat was niet weinig. Daar konden wij geen nee zeggen.
Hans z'n ring |
Iggi's ring |
Vandaag kan Hans z’n ring afhalen. Gisteren vond hij een heel mooie en bijzondere opaal, nee niet gevonden natuurlijk ... uitgezocht bij de juwelier. We geven ook mijn ring die Hans zelf gedisigned heeft als voorbeeld voor de vorm. Ja, ze kunnen hem in een paar uur maken. Ons geduld wordt behoorlijk op de proef gestelt, de juweliers hebben piekperiode en de ring was nog niet klaar.Tenslotte om 18:00h konden we de ring halen en het wachten was echt de moeite waard. Hans heeft vreugde aan het aandenken van Australië.
'S Nachts is het nog steeds erg warm , 30° zijn gewoon te veel om goed te slapen. Tegen de morgen begint het -zoals voorspeld- een beetje te druppelen, voor ons nog niet de juiste afkoeling. De volgende morgen, net voor het ontbijt begint het dan echt te regenen en we hebben ons regendak nog niet opgezet.opgezet. Eerst maar even ontbijten- De regen stopt kort even en we kunnen het zeil spannen. De temperatuur is gelukkig ook een beetje gedaald, het is nu nog een aangename 23 °. Ik ga toch nog maar even het dorpje in, we hebben geen brood meer en morgen is het ook nog Valentijn, en wil nog wat kleins voor Hans kopen. Hans blijft op de camping.
Het plenst ondertussen van de lucht en het ziet er ook niet naar uit dat het minder word, ik neem de bus maar. Van de bus naar de winkels was het nog een behoorlijk eind lopen en ik was drijfnat. In de winkles lopen de airconditionings op hoogtouren en ik was daarom gauw klaar met inkopen, had het nl. berekoud. De buschauffeur zag me niet staan of had geen zin om te stoppen en reed zo aan me voorbij. Ben toen maar terug gelopen (40 min), de volgende bus zou pas in een half uur weer komen. Morgen rijden we weer verder.
Spear Creek
Inpakken in de stromende regen. De straten von Adelaide staan blank en zijn overstroomd. Onderweg merkt Hans ineens dat hij geen zigaretten meer heeft, en onze ijskast ook bijna leeg is in het volgende dorp, niet ver weg (ca. 30km). Geen mens op straat te bekennen. - er is een benzinestation dat ook Superstore en hardware winkel is. Gelukkig hebben we nog genoeg voor het ontbijt en morgen zijn we in Port Augusta en daar zijn zeker meer mogelijkheden om in te kopen. maar gelukkig hadden ze zigaretten, puf, puf.
Spear Creek Station Stay, een tip van Pete (onze buurman van Bon Beach camping). Prachtig gelegen, maar het regent nog steeds, alles ziet er een beetje troosteloos uit. Omdat ales in de auto vochtig en klam is, besluiten we voor een nacht een cabin te huren, zo kunnen we ondanks de stromende regen allebei goed slapen.
heel mooi als de zon zou schijnen ... |
maar het plenst ononderbroken! |
Port Augusta
Check in bij Big4 camping in Port Augusta, alles is nog steeds nat, we huren weer een cabine totdat alles weer helemaal droog is. Hans z’n stemming is nog steeds op het nulpunt. Hij noemt het “reisekoller” hij is lusteloos, heeft geen zin in eten en is slecht gehumeurd. Maakt mij ook niet echt vrolijk en dat duurt al 14 dagen. We hebben maar een greep in de medicijnkist gedaan om hem weer op de been te helpen.
Willow Spring, Skytrek
Na drie dagen en nachten in Port Augusta gaat het een beetje beter met Hans en we hopen dat de “reisekoller” verleden tijd is. We trekken weer verder en gaan richting de “Flinders Range”.
De informatie- en Outbackcenter Wadlata in Port Augusta is erg beschrijvend en interessant geïllustreerd en verklaard hoe het aan deze rotsachtige en heuvelachtige gebied is gekomen. In het Nationaal Park zelf, zijn sommige gebieden op het moment gesloten, de reden daarvoor is bevolkingsenquêtes van wilde dieren. Of ze de talloze vliegen ook tellen??
We zijn weer een tip van Pete gevolgd en landde op een andere "Station Stay. Willow Springs” is een schapenboerderij, het ligt tussen de heuvels en is ook het uitgangspunt voor de Skytrek, een 4x4 off-road route die we morgen gaan doen.
De plaats is geweldig en we hebben veel geleerd van Brendan de eigenaar, hoe alles zo reilt en zeilt op zo’n farm . Het is voor onze begrippen gigantisch, hij rekent per schaap met 16 acres = ca. 65'000 m2, hij heeft 4.500 schapen, zodat de dieren genoeg voeding krijgen in het dorre landschap.
De volgende dag krijgen we de sleutel voor de Skytrek, we rijden de hele track bijna tot het einde, slaan dan een passage over die met onze daklast een te groot risiko zou zijn.
We rijden door mooie en gevarieerde landschappen, staken door vele droge rivierbeddingen. Op de aangewezen lunchstop moesten we weer vluchten voor de vliegen maar een paar honderd meter verder was de plaag wat minder groot en konden we toch nog in alle rust ons broodje eten.
Heel leuk filmpje onder volgende link, de track die we gereden zijn en de Farm waar we gecampeerd hebben www.skytrekwillowsprings.com.au
Tijdens de bijna 70 km offroad (echt over stok en steen) in zeven uur, hebben ons alleen maar een paar kangoeroes, een adelaar hoog in de lucht en twee agamas gezien, -een daarvan was helaas al dood en volledig gebleekt- hoe onze Toyota over berg en dal is gereden. Waarschijnlijk hebben ons nog veel meer dieren in de gaten gehouden - we hebben ze niet gezien. We zijn beiden erg moe en tevreden op de camping aangekomen. Van de 4500 schapen die tot de farm behoren hebben we slechts twee schapen gezien, die waarschijnlijk ontsnapt waren..
Leigh Creek
S’nachts heeft een autoband lucht verloren.
We gaan op weg naar Leigh Creek naar “Dave” de lokale automonteur en een vriend van Brendan (dat zijn alleen maar 70km), de band heeft een kleine scheur, als oplossing wordt een nieuwe band genoemd of een slang erin zetten, we kiezen voor de slang oplossing. 60 km verder meldt de luchtdrukapparaat " lage druk ". Leuk, midden op de snelweg lekke band, snik en snik heet en geen kip te bekennen. De lucht ontsnapt zo snel dat Hans niet eens de krik meer onder de auto kan krijgen.
Dan de “hilift” uitpakken en de auto omhoog liften, reserve wiel van het dak balanceren (loodzwaar natuurlijk), tussendoor honderden vliegen verjagen, helpt allemaal niets ze zijn zo weer terug, dus zweet afvegen en gewoon doorgaan. Well done Hans, petje af. Na 30 km komt het volgende dorp en rijden we meteen naar de garage. De garagist zet er 2 spiksplinternieuwe banden onder en 2 reservebanden weer op het dak. We zijn nu klaar voor de Oodnadatta Track.
Als we op de camping aankomen worden we verwelkomd in het Switzers, Ueli en Marianne uit Lützelflüh in Emmenthal. We zitten s’avonds met een drankje samen en zoals gewoonlijk is er is altijd heel veel onder reizigers te praten. Die beiden rijden de volgende dag haast de zelfde route als wij.
een platte band op de Highway ... suuuper |
de patient |
Prärie Hotel, menukaart "Kill of the Day" |
Na uren lang rijden door het niks, snappen we nu wat een "Oase" is.... |
Coober Pedy
„Coober Pedy“, overal bijna witte zandheuvels. Het landschap ziet eruit alsof het door duizenden reusachtige mollen opgeworpen is. Dit gebied was ook het onwerkelijk decor voor tal van films als "Mad Max", "Pricilla, Queen of the Desert", "Pitch Black" om er maar een paar te noemen.
'S Avonds drinken we een biertje met Stefan en zijn vader Hubert uit Steiermark/Oosterrijk.
We hebben ons een paar weken geleden al eens gekruist en steeds weer even gezien maar nooit met elkaar gesproken. Er is altijd weer zoveel te vertellen en van iemand anders hun verhalen te horen. Hun zijn ook van plan in een jaar door Australiën te reizen.
De volgende dag maken we een uitstapje door de woestijn naar de "Breakaways". Hier zien we voor het eerst de “Dogfence”, dat hebben we ons een beetje anders voorgesteld in werkelijkheid is het gewoon een afrastering ... maar het is 5600 kilometer lang. De track gaat door Aboriginal gebiet, we mogen daarom de weg niet verlaten. Op enkele plaatsen staan informatieborden om de interessante landschap- en de betekenis voor de Aboriginals te verklaren, hier kunt u natuurlijk krijgen. Hier mogen we natuurlijk uitstappen.
Rechtsonder de foto kun je de Toyota ondekken |
Alice Springs
De reis naar Alice Springs is erg eentonig, we blijven in Kulgera overnachten, een plaatsje dat uit niet veel meer bestaat dan een tankstation en een wegrestaurant bar. Vanwege de vele vliegen zijn we weer in de Toyota gevlucht en hebben daar gegeten. De volgende dag staan we vroeg op en we kijken uit naar Alice Springs. Dit betekent ook weer eens bij Coles en Woolworth boodschappen doen, i.p.v. zo’n klein tante Emma winkeltje. Verse groenten en fruit, gewoon brood en vers vlees wat niet allemaal eerst ontdooid moet worden -over de kwaliteit en de prijzen maar te zwijgen-, daar verheugen we ons altijd weer op.
Ook de reis op de Stuart Highway was uitgesproken saai, af en toe een paar koeien op de straat!. Maar nu weet ik langzaam wat “Oase” betekend.Helaas zie je aan de kant van de weg ook dikwijls dood vee liggen, geremt wordt er hier niet, dat kun je van die “Road Trains” niet verwachten met hun 3 of 4 trailers, ze zijn veel te lomp en traag dat zou onvermijdelijk leiden tot een ongeluk.
We hebben een mooie, rustige camping gevonden in Alice Springs. Heerlijke schaduwplaats, mooi zwembad en we staan zelfs op gras dat is een tijdje niet meer gebeurd. Alice Spring is een knus stadtje en alles lekker dicht bij elkaar.’S’avonds gezellig om koffie te drinken en er zijn gezellige terrasjes, of wat lekkers te eten bijvoorbeeld “Bushmans Plate”, met krokodil springrolls, kameelworst, gerookten emoe salat, kangoeroe steak en baramund-ivis- was alles lekker alleen de kameelworst was behoorlijk wennen maar hoeft voor mij niet meer.
Op iedere hoek van de straat vind je galerijen waar de Aboriginal hun kunst verkopen.
Van de inboorlingen zelf heb ik geen leuk beeld, ze zitten steeds in groepjes aan de kant van de weg of in de winkelstraten, schreeuwen naar elkaar en de alkohol -die ze overigens niet zelf kunnen kopen- maakt het allemaal nog veel erger.en heeft al heel veel onheil over ze gebracht. Velen van hen zijn zeer onverzorgd en wij voelen ons daar niet veilig bij.
Maar we zien hier zeker een kant van de oorspronkelijke bewoners van Australië, met name de invloed van de westerse beschaving en de lange onderdrukking door de blanke immigranten hebben gemaakt wat we vandaag op straat zien.
Hier op de camping nemen we ons de tijd om onze Webpage te aktualiseren, dagboek bewerken, foto’s selecteren en voorbereiden van de route, dat kan niet midden in de woestijn, daar hebben we een goede internetverbinding voor nodig.
De omgeving van Alice Springs biedt vele excursies, maar we kijken nu al uit naar de verdere reis door de West MacDonnell Ranges naar Uluru en de Olga's .... maar deze verhalen moeten we eerst nog beleven……
Simson Gap |
