Glen Helens Gorge Ressort

Tussendoor pakken we onze lunch uit en worden onmiddellijk omringd door de vele vliegen, ze zijn niet eens echt geïnteresseerd in ons eten, nee ze kruipen in je oren, je neus en je ogen. – afschuwelijk. We nemen onze vliegennetjes en doen die over ons hoofd, nu zijn ze in ieder geval uit de buurt van je hoofd, en de broodjes schuiven we onder de netjes door.... yah.

In de middag bereiken we de Glen Ellen Gorge Resort , de naam is een beetje hoog gegrepen en misleidend. - het is een primitieve ingerichtete camping op een vroegere farm. Er zijn ook kamers beschikbaar, maar het belangrijkste is in dit seizoen zeker de Pool met aangenaam koel water, het duurt dan ook niet lang en we zijn in het water - dit houdt tenmiste de vliegen af en we komen even tot rust. Later op de avond doen we tijdens het diner kennis met Sander en Marcel, twee Nederlanders uit Woerden die we meerdere malen die dag hebben gekruist . Leuk weer eens een beetje Nederlands te kunnen praten, de avond gaat snel voorbij en we vallen moe in bed, maar het is nog steeds veel te warm om te kunnen inslapen.

Kings Canyon Ressort

De nacht was broeiend heet, we slapen allebei heel slecht. Om 600h is opstaan geblazen, of we het leuk vinden of niet. Op de camping hebben ook veel straatwerkers overnacht, ze zijn met een nieuwe asfaltweg bezig, dus die waren al vroeg onderweg en lieten een half uur van tevoren al de airconditioning van de auto lopen. Na een snel ontbijt zijn we alweer op de weg, 222 km zegt onze navigatie en het meeste is dirtroad naar Kings Canyon. We komen snel vooruit, tussendoor zien we ezels - nooit gedacht dat deze dieren in de bush van Australië voorkwamen.
Het langste deel van de etappe rijden we door Aboriginal gebied, we hadden een vergunning gehaald – we hebben niets gezien van de inboorlingen. We bereiken de “King Canyon Resort” in de vroege namiddag en willen een cabin voor twee nachten boeken, we gaan morgenochtend vanuit hier een wandeling maken. Ik wilde eerst de cabin zien voor we hem gingen huren. In de outback is alles natuurlijk een beetje duurder, maar het piepkleine kamertje was niet meer als een bezemkast met twee bedden (zonder douce en WC) en dat voor $129.00 p.nacht, dat vond ik toch wel mateloos overdreven en zei dat dan ook. Het vrouwtje bij de receptie verdwijnt in het hoofdkantoor, toen ze terug kwam bood ze ons een upgrade aan. Voor dezelfde prijs als voor de bezemkamer, krijgen we een hotelkamer. Fantastisch, dat is wel iets heel anders, we zijn blij als kleine kinderen en zo zie je maar “zeiken en zeuren” is niet altijd slecht. .

In de avond ontmoeten we Marcel en Sander weer, waren in hetzelfde Hotel komplex - geen wonder er zijn geen andere overnachtings mogelijkheden op de weg naar het 400km verdere Uluru- en hun hadden ook een Upgrade gehad. Na het eten zijn we bij hun wat wezen drinken. We lachen veel om de heerlijke, smakelijke verhalen van Sander en Marcel, en vallen – deze keer- in een heerlijke koele ruimte in slaap. We willen vroeg opstaan morgen en onze wandeling van 4 uur naar mogelijkheid beginnen in de koelte van de ochtend. 

Steeds weer verandert het landschap, soms kijken we diep in wilde ravijnen, dan zien we over heuvels die er als omgekeerde bijenkorven uit zien, we lopen over licht golvende stenen platen die miljoenen jaren geleden in een ondiepe zee zijn versteend. Hè een zee temidden in de woestijn van Australië?. Ja er is een hoop veranderd in de laatste paar miljoen jaar. Dan ineens een diepe spleet in de Canyon, een paar water bekken en palmbomen, je krijgt meteen zin om erin te duiken en te zwemmen. Uit respect voor de Aboriginals -van wie deze landstreek is- mag je hier niet zwemmen  We lopen verder, en zijn verbaasd over de bizarre rotsformaties, die de wind en het weer hebben gecreëerd . Langzaam komen we dichterbij waar we geparkeert staan, nu gaat het terug naar beneden wat we 3 uur geleden naar boven geklommen zijn. We zijn best wel moe maar blij dat we deze tour gedaan hebben.
Maar we zijn nog blijer toen we onze kamerdeur open deden en koele 25 graden ons tegemoet kwam, buiten is de thermometer op 37,5 ° aangekomen.
S’middag zijn we nog even heerlijk in de Hotelpool gedoken. 

Kata Tjuta

Zonsopgang bij de Olga’s betekend om 04:00 opstaan omdat we ca. 60km moeten rijden. Weer we zijn niet de enige, maar wel de eerste. In de verte zien we de zon langzaam naast Ayers Rock opgaan. Kort daarna bereiken de eerste stralen ook de Olga's, zo spectaculair als Uluru is het dan toch niet maar daarvoor is het uitzicht op de afgelegen Ayers Rock heel indrukwekkend. Later maken we een korte wandeling tussen de Olgas in de "Valley of the Winds". Hoewel het nog vroeg in de ochtend is, zijn we zijn na een korte tijd al bezweet. Die, zoals altijd, duizenden vliegen maken ons ook niet echt vrolijk. We zijn blij dat we ook deze hoek nog bezocht hebben maar nu hebben we het echt wel gezien, zo mooi als de zonsonder-  en zonsopgangen ook zijn. Dan bekijken we ook nog onze foto's – waar we natuurlijk talloze zullen verwijderen omdat steeds weer een betere foto van de dezelfde rots opduikt en dan toch weer een andere gewist wordt.... op een gegeven moment hebben we genoeg gezien.

Coober Pedy

Weer vroeg opstaan, kunnen we dan niet een keertje blijven liggen? We verlaten de Uluru en de Olga's en willen zo ver als mogelijk rijden. De afstand tussen het centrum van het land en een ander punt in Australië is erg eentonig ja zelfs een beetje saai en toch moet je opletten, volledig gericht op de weg zijn. Steeds weer staat er een koe, kangeroe of emoe langs de weg en je weet nooit of het blijft staan of dat het wil oversteken en dan als verkeersslachtoffer blijft liggen, en of je er dan zelf heelhuids vanaf komt......
We zien hier zoveel doodgereden dieren, afgrijselijk. Die grote trucks kunnen natuurlijk niet stoppen voor dieren.

Ons plan was eigenlijk een oversteken van de woestijn naar Esperance in het Westen, 1800 km zouden dat zijn geweest. Vanwege de hitte hebben we dan besloten het niet te doen en namen de 3100 km lange weg terug via Port Augusta in het Westen.

Streaky Bay

Eindelijk terug aan de zee, joehoei, ook al is het een baai en er geen golf slag te zien is maar we genieten van de wind en vooral dat er hier geen vliegen zijn. Nou ja, bijna geen :-) 

Head of Bigth

We nemen de Nullarbor woestijn in aangreep, " Nothing much " wordt ons verteld . De rit op de Eyre Highway door de eindeloze, bijna boomloze en toch fascinerend Nullarbor Plain is lang , heeeeel lang - 1500 km moeten we rijden om onze volgende bestemming in Esperance in West-Australië te bereiken, we zullen zeker 3 dagen onderweg zijn. Slechts een paar officiële campings enn veel gratis campingplaatsen. We besluiten voor “Bob ’s Kitchen”, midden in de duinen aan de rand van de Bunda Cliffs . Het pad leidt ons van Eyre Highway af op een hele slechte off-road route, we worden kompleet door elkaar geschudt.. Maar eerst moesten we bij een Ranger nog een Permit halen want we rijden weer door het , Aboriginal land . Gelukkig ttreffen we de Ranger nog voor hij naar huis wilde gaan. Hij geeft ons de vrijheid om te kamperen voor de nacht. 16 km moet de Toyota  door het zachte zand en over grote steenbrokken kwelen. Misschien vindt hij het ook wel leuk? Tussendoor hebben de sperren van de 4Wheel erin, we zitten vast , ik kijk een beetje bezorgt, ik zie  mezelf al met de schop in m’n handen aan het graven, in de broeiende hitte. Na drie kwartier zijn we er, iemand zei dat het “Gods Camping” was, vinden wij ook, geweldige plek hoog in de duinen met uitzicht op een het verlaten strand en geen kip te bekennen. Geen vliegen .. suuuper, maar oh jee, het stikt er van de dazen/steekvliegen - uit de droom van Super Beach. We vluchten weer gauw in de auto -natuurlijk al verschillende keren gestoken- en zijn kort daarna weer op de dirthroad terug naar de snelweg. We vinden later snel een nieuwe plek om te overnachten, dit keer met bijna geen vliegen op "Head van Bigth " een walvis outlook plaats .

Norseman

Na drie dagen alleen maar autorijden komen we moe aan het einde van de Nullarbor woestijn, heeeeel lang, heeeeeel veeeeeel NIKS maar we zagen toch nog een paar zeldzame dieren, die we nog niet hadden gezien, dromdarisen, een stekelige duivel hagedis (Thorny Devil) op het midden van de snelweg en hele jonge emoes.
Dan is er nog de langste golfbaan ter wereld, 18 holes, verdeeld over 1365 km. Niet te vergeten de langste autostraat (146 km lang) zonder een enkele bocht ..... en steeds weer opnieuw dezelfde mensen die hetzelfde doel hebben als wij.